Αφήγηση – Ημερολόγια Καταστρώματος #6: Τα Παιδιά της Νύχτας

January 21, 2014 at 14:54 (Αφήγηση, Αφήγηση - Ημερολόγια Καταστρώματος, Εκδηλώσεις, Ψυχαγωγία)
Tags: Baumstrasse, παραμύθι, παραμύθια, παρουσίαση, Άντζυ Καλαμαρά, όνειρα, Όνειρος, Ύπνος, Απάτη, Αγεμόνα, Αλήθεια, Ανδρέας Μιχαηλίδης, Γεωργία Λαζάρου, Γεωργία Φίλιου, Γκρίζο Μαχαίρι, Γκρίζος Τοντ, Δίας, Ευρυδίκη, Ευρώπη, Ελίνα Κιουπάκη, Ησίοδος, Ιώ, Κάτια Καντούρη, Μύθος, Μώμος, Μάνια Μαράτου, Μινώταυρος, Νύχτα, Ορφέας, Πόνος, Ροδοκλής, άδικη κατάρα, έπος, αφήγηση, δαίμονες, εργαστήρι, κατάρα, μύθοι

Το Εργαστήρι του Έπους θέλει να ευχαριστήσει όλους του φίλους που ήρθαν και παρακολούθησαν την παρουσίασή μας την Κυριακή, 19 Ιανουαρίου στο Baumstrasse, με θέμα “Τα Παδιά της Νύχτας”. Στόχος ήταν να παρουσιάσουμε ιστορίες για τη Νύχτα και τα παιδιά της κατά τον Ησίοδο, μιμούμενοι το “αφηγηματικό μοντάζ” των αρχαίων ραψωδών και εργαζόμενοι με τεχνικές του επικού τρόπου.

Όπως είπε στην εισαγωγή της η δασκάλα μας, Μάνια Μαράτου, οι ιστορίες είχαν στον ένα ή τον άλλο βαθμό προσμίξεις από πολλές μορφές λόγου, συμπεριλαμβανομένων του μύθου, του παραμυθιού, του τραγουδιού, του θεάτρου, της ποίησης και της γραπτής λογοτεχνίας.

Συνέργεια τουλάχιστον έξι ειδών οδήγησαν σε έξι αφηγήσεις, μία λιγότερη και μία περισσότερη από έναν ιδανικό αριθμό, όπως το 5 ή το 7 (που είναι πρώτοι αριθμοί και άρα πιο αξιόλογοι από τους υπόλοιπους), αλλά νομίζω για μια φορά μπορούμε να το παραβλέψουμε…

Την αρχή έκανε η Γεωργία Λαζάρου, με την “Γιορτή στον Κήπο”, μια ιστορία για έναν νεαρό έμπορο που βρέθηκε να περπατά σε μονοπάτια της ερήμου, να συναναστρέφεται με δαίμονες στους οργιαστικούς χορούς τους και να ξυπνά από τα αλλόκοτα αυτά όνειρα για να βρει ότι τα όνειρα τού άφησαν κάτι πίσω, στον κόσμο των αφυπνισμένων.

Η Ελίνα Κιουπάκη είπε την ιστορία ενός άλλου Ορφέα και μιας άλλης Ευρυδίκης που συνήθιζε να ρωτά: “Είσαι Καλός; Είσαι Κακός; Πώς σε λένε;” Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι με τους αρχαίους συνονόματούς τους, μπορεί αντί για αγρούς να σμίξανε σ’ ένα παλιό βαγόνι τραίνου και ο Θάνατος να φορά ημίψηλο, αλλά η ιστορία τους δεν παύει να είναι τραγική – ειδικά όταν ο άνθρωπος αδυνατεί να πιστέψει στην ευτυχία και τότε εκείνη παύει στ’ αλήθεια να υπάρχει.

Η Άντζυ Καλαμαρά μας έκανε να γελάσουμε με την”Άδικη Κατάρα”, μιλώντας ανάλαφρα για τον έρωτα, έναν αιφνίδιο θάνατο και τις γητείες που μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να στραβώσει τόσο απροσδόκητα. Ελαφρύς εραστής ο Ροδοκλής, ακατάδεκτη η Αγεμόνα κι η Θέκλα βάζει τα δυνατά της να τους κάνει ταίρι κι όπως λέει ο λαός, όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί. Η κατάρα τουλάχιστον βρήκε το δρόμο για το σπίτι της.

Η Κάτια Καντούρη έπιασε ένα από τα άφθονα νήματα που παρέχουν τα σκάνδαλα του Δία κι από την Ιώ φτάσαμε στον Μινώταυρο, με τον “Όνειρο” να έχει μπλεγμένη τη φτερούγα του σε όλα αυτά τα ακατανόμαστα, από λευκούς ταύρους με παχιά μεριά, μέχρι βασίλισσες που αναζητούν έναν έρωτα πιο… ζωώδη.

Η Γεωργία Φίλιου μας χάραξε την πορεία καταστροφικής σκανταλιάς που ακολούθησαν “Τα Όνειρα στην Αυλή της Νύχτας”, κάνοντας ανάστατο το βασίλειό της. Έτρεμε η Απάτη, ριγούσε ο Πόνος και της Αλήθειας τα μαλλιά σηκώθηκαν ορθά στην προοπτική να τα φυλάει – μέχρι που η Νύχτα έμαθε στα Όνειρα να πετάνε κι εκείνα γύρισαν στο σπίτι του πατέρα τους.

Κι εγώ, με τη σειρά μου, ξεκίνησα από μια ιστορία που ειπωθηκε μόνο μία φορά, μία νύχτα πριν από δέκα χρόνια. Είναι μια ιστορία που δεν θυμάμαι ούτε εγώ, ούτε εκείνοι που την άκουσαν, παιδιά ακόμα τότε – αλλά όλοι μας θυμόμαστε τον Γκρίζο Τοντ, όλοι έχουμε την ανάμνηση του φόβου να πλανάται στον αέρα, καθώς χαμήλωνε η φωτιά στο ακρογιάλι. Έτσι, είπα την ιστορία πώς ο Γκρίζος Τοντ απέκτησε “Το Γκρίζο του Μαχαίρι” από τα παιδιά της Νύχτας, όταν ήταν ακόμα ένας νεαρός βοσκός…

Της Νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η Ημέρα και γελά – ή ίσως κλαίει. Η διαφορά είναι τόσο λεπτή…

Α.Μ.