Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα by Δημήτρης Μαμαλούκας
My rating: 5 of 5 stars
Αυτό το βιβλίο του Δημήτρη Μαμαλούκα είναι μια σπουδή στις αντιφάσεις. Παρότι λαμβάνει χώρα στο 1993, μοιάζει post-apocalyptic. Παρόλο που είναι στην ουσία μια περιπλάνηση δίχως έγκλημα ή πολλή δράση, έχει έντονα τα στοιχείοα του noir. Παρόλο που δεν ξέρω το γιατί ακριβώς, το καταβρόχθισα ουσιαστικά μέσα σε δυο μέρες.
Θα έλεγα πως είναι μια ασφαλής έκθεση στην πεζή φρίκη ανθρώπων που ζουν πολύ χειρότερα από εμάς, ξεχασμένοι ακόμη κι από τους ίδιους τους τους εαυτούς. Διαβάζοντας το βιβλίο και κυρίως αφήνοντάς το, νιώθει κανείς πολύ καλύτερα για τις δικές του συνθήκες ζωής, για τις δικές του επιλογές, για τα δικά του λάθη.
Έχει επίσης έναν πολύ έντονο, πολύ απτό αισθητηριακό άξονα, με το κρύο, τη βρώμα και τη σήψη να σχηματίζονται ως ύπουλες ψευδαισθήσεις στον αναγνώστη, κατά τρόπο ώστε είναι πολύ ευγνώμων για την κουβέρτα που έχει τυλιγμένη γύρω του κι ένα δωμάτιο που (πιθανώς) να μην μπάζει.
Υπάρχει επίσης και ένα στοιχείο συμβολισμού, όπου ο αφηγητής, ταξιδεύντας και παραμέντοντας για λίγες ημέρες στην τσιμεντένια κόλαση, παρέα με τους καταραμένους, ανακαλύπτει μες στον βούρκο αυτό που αντιλαμβάνεται ως σπάνιο πετράδι και πασχίζει να το πάρει μαζί του, ως άλλος ήρωας σκοτεινού παραμυθιού.
Αυτό το βιβλίο, όμως, κάθε άλλο παρά παραμύθι είναι…
Α.Μ.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ 